Dzieci przedsiębiorcy

Rafał Chmielewski 01 sierpnia 2016 4 komentarze

Kiedy zaczynałem prowadzenie web.lex to wiele bliskich mi osób dzieliło się ze mną radą taką: to, co chcesz robić, to jest nienormalne – normalni ludzie chodzą normalnie do pracy.

Oczywiście jest to kompletna bzdura. Bowiem ci, którzy „normalnie” chodzą do pracy, zazwyczaj chodzą tam tylko dlatego, że wcześniej ktoś „nienormalny” zorganizował im takie czy inne stanowisko pracy, nadał im takie czy inne obowiązki i nakazał to czy tamto robić. Można więc powiedzieć, że bez tych „nienormalnych” nie byłoby „normalnych”.

Takie podejście do pracy i własnej „kariery” jednak w Polsce pokutuje. Od dziecka uczy się dzieci, żeby się dobrze uczyły, bo potem będą miały szansę na lepszą pracę. Do przedszkoli i szkół przychodzą opowiadać o swoich godnych zawodach policjanci, lekarze, czy strażacy, a nie ci, którzy pracę organizują. Od dziecka uczy się nas tego, że stanem „normalnym” jest stabilna, dobrze płatna praca na etacie. W rezultacie przy biurkach, za kierownicami, czy za katedrami siedzą ludzie, którzy kiedyś mieli marzenia, a teraz marzą o emeryturach.

Ja się z taką wizją nie zgadzam. Od dziecka marzyłem o tym, by dawać pracę innym. Chociaż były to czasy dość ciemnej komuny, to gdzieś, nie wiem skąd, miałem takie przekonanie, że „od tego, czy owego będę miał ludzi”. Moi rodzice śmiali się z marzeń naiwnego chłopca i patrzyli z politowaniem. W ten sposób razem z resztą społeczeństwa wpajali mi konieczność ukończenia „dobrych” studiów, aby zdobyć „dobrą” pracę.

Dziś, kiedy mam już swoje lata widzę to zupełnie inaczej. I widzę też, co muszę tłumaczyć moim dzieciom, aby robiły to, na co mają w życiu ochotę i nie sugerowały się bieżącą opinią otoczenia. Nie mam nic przeciw temu, aby przykładnie pracowały na etatach, ale niech to będzie ich wybór, a nie mój, czy ich Matki.

Staram się jednak nie ograniczać jedynie do teorii. Bywa, że zabieram je na swoje mniej formalne spotkania, czy inne zawodowe eventy. Chcę dać im realny przykład. Pokazać, że pomimo tego, że w około wszyscy „odbijają kartę” o godzinie 9 rano, to są też tacy, którzy pracują inaczej, często mniej, i często są dużo bardziej szczęśliwi. I to, że oni swoje marzenia rzeczywiście spełniają.

*****

W ostatni czwartek opowiadałem przedsiębiorcom o blogu prawniczym podczas Coraz Lepszego Wieczoru z Biznesem w Lublinie. Zabrałem ze sobą Zosię i Jasia. Spisali się rewelacyjnie, a szczęka mi opadła, kiedy podczas sesji pytań i odpowiedzi swoją rękę podniósł Jaś, zadając mi rzeczowe pytanie, na które mogłem udzielić wszystkim obecnym merytorycznej odpowiedzi. Wieczór był niezwykle udany a ja mam nadzieję, że moje małe latorośle zapamiętają ojca w tej akcji na długie lata.

Kilka zdjęć by Najlepszy Kadr:

13730867_679383498869393_7534411145907496990_o

13653066_679384752202601_4213018007329195689_o

 

{ 4 komentarze… przeczytaj je poniżej albo dodaj swój }

Gabriela 8 sierpnia, 2016 o 14:10

Bardzo dobre rozumowanie. Z moich rozmów z wieloma przedsiębiorcami, tymi którzy zaczęli działalność jeszcze w latach 90-tych i którzy mają dorosłe dzieci, wynika że te dzieci najczęściej pracują gdzieś na etatach i kompletnie nie są zainteresowane przejęciem firmy, ani działalnoscią rodziców, ani prowadzeniem jakiejkolwiek firmy, korzystając oczywiście ze sponsporingu tychże. Ci przedsiębiorcy nie wiedzą co będzie z ich firmami, jak już nie będą mogli ich prowadzić, bo dzieci nie mają zamiaru się angażować. Przyznaję, że z dorosłymi dziećmi nie rozmawiałam:).

Odpowiedz

Rafał Chmielewski 11 sierpnia, 2016 o 11:03

Dziękuje Gabrielo! 🙂 Masz rację. Właśnie w Ustce poznałem pewnego pana, który musiał sprzedać firmę, bo żadne z dzieci nie chciało jej przejąć. W sumie nie wyszedł na tym źle, bo w zamian otrzymał kilkanaście mln, ale jednak majątek rodzinny opuścił rodzinę.

Pozdrowienia Gabrielo! 🙂
Rafał 🙂

Odpowiedz

Leszek Bloch 3 września, 2016 o 15:12

Dla równowagi dodam że brak zainteresowania następnego pokolenia nie jest na szczescie regułą. Trzy spośród firm które obsługuję prowadzone są przez albo przy współudziale kolejnego pokolenia. Z racji tego że współpracuję z nimi już kilkanaście lat mogę dodać że młodzież była w tych firmach wdrażana od dziecka (min. drobne prace wakacyjne) do uczestnictwa w życiu firmy.

Odpowiedz

Rafał Chmielewski 5 września, 2016 o 17:12

Dziękuję Panie Leszku! 🙂

Jestem za tym 🙂 Najlepiej uczyć się przez przykład. I od dziecka.

Serdeczności!
Rafał 🙂

Odpowiedz

Dodaj komentarz

Poprzedni wpis:

Następny wpis: